SYLWETKI NASZYCH PATRONÓW WRAZ I ICH BIOGRAFIĄ ŚW. FRANCISZEK Z ASYŻU (1181-1226) Święty Franciszek jest jedną z najbardziej znanych postaci w hagiografii  chrześcijańskiej, kochany i podziwiany w całym świecie, i to nie tylko  przez chrześcijan. Osoba świętego Franciszka inspirowała pisarzy,  poetów, literatów, artystów, historyków, polityków, reformatorów,  rewolucjonistów, a nawet hipisów. Potomni nadali mu różne imiona:  drugiego Chrystusa (Pius XI), ikony Chrystusa Ukrzyżowanego  (Jan Paweł II), Biedaczyny z Asyżu, miłośnika Pani Biedy, zakochanego  w miłości, Serafa z Asyżu, świętego pełnego wyrzeczenia, piewcy  doskonałej miłości, brata Słońca, brata całego stworzenia i herolda  Wielkiego Króla - Boga. To tylko niektóre, najbardziej znane przydomki  świętego z Asyżu. Benedykt XV ogłosił Franciszka patronem włoskiej Akcji Katolickiej (1916 rok), Pius XII współpatronem Włoch (1939), zaś Jan  Paweł II patronem ekologów (1979 rok). Święty Franciszek urzekł i oczarował  swoją osobą potomnych. Urodził się w 1181roku w umbryjskim miasteczku Asyżu. Był synem kupca Piotra  Bernardone i Joanny Piki pochodzącej z Francji. Na chrzcie świętym otrzymał imię Jan Chrzciciel, ale ojciec zdrobniale i żartobliwie zwykł go nazywać Francesco i imię to przylgnęło do niego na zawsze. Był chłopcem szczerym i wielkodusznym, wrażliwym i uzdolnionym, muzykalnym, towarzyskim i radosnym. Po radosnej i bardziej lub mniej beztroskiej młodości, w dwudziestym piątym roku życia poczuł się przemieniony łaską Bożą. Porzucił  wesołe życie i zaczął się zastanawiać jak mógłby zdobyć sławę. Najął zatem giermka, kupił konia i ruszył w świat. Ujechał sześćdziesiąt  kilometrów i dotarł do Spoleto. Tu miał sen. Usłyszał głos: "Franciszku, komu lepiej służyć, Panu czy słudze?" Odpowiedział: "Panu". Przełamawszy  wstyd, czym prędzej powrócił do Asyżu. Zmienił się. Poświęcał więcej czasu  modlitwie, dawał hojne jałmużny, opiekował się chorymi. Przemianę tę przypisywał Bogu. Przezwyciężył siebie i oddał się posłudze trędowatych. W  "Testamencie" napisze: "Sam Pan wprowadził mnie wśród nich". Gdy pewnego dnia modlił się przed Krzyżem w zrujnowanym kościółku  świętego Damiana, usłyszał głos Chrystusa, który polecił mu: "Franciszku, idź  i napraw mój Kościół, który chyli się ku upadkowi". Zrozumiał to dosłownie, zabrał więc z domu ojca sukna, sprzedał je w Foligno, a uzyskane pieniądze  przeznaczył na remont kościółka świętego Damiana. Tego już ojcu było za wiele. Zaprowadził syna do biskupa Gwidona II i oficjalnie go wydziedziczył. Nastąpiło zerwanie z ojcem i całkowite  wyrzeczenie się wszystkiego wobec biskupa. Przez trzy lata zbierał jałmużny na utrzymanie i remonty świątyń. Uważany za szaleńca, poświęcił się odbudowie kościołów w okolicach Asyżu. Pewnego dnia, prawdopodobnie w święto świętego Łukasza roku 1208, usłyszał słowa Ewangelii o rozesłaniu uczniów. Odkrył wówczas swoje powołanie: "Żyć według formy świętej Ewangelii" ("Testament"). Zdjął używany dotąd strój pielgrzyma a nałożył prostą tunikę, przepasał się sznurem i boso  wyruszył, aby głosić królestwo Boże i wzywać do nawrócenia. Wnet dołączyli do niego pierwsi naśladowcy. Wśród nich znaleźli się Bernard z Quintavalle, rycerz i kupiec, Piotr Cattani, doktor prawa oraz Idzi z Asyżu. Początkowo nazywali siebie "pokutnikami z miasta Asyżu", a później  "braćmi mniejszymi". Przyświecał im jeden cel: naśladowanie Chrystusa ubogiego, pokornego i ukrzyżowanego, a także głoszenie Ewangelii.  Na wzór uczniów Chrystusa zaczęli obchodzić miasta i wioski, nawołując do nawrócenia i przemiany życia. Delikatnej budowy i miłego usposobienia, Franciszek był obdarzony wyjątkową wrażliwością i bogatą wyobraźnią, jak również przenikliwym umysłem, zdolnością refleksji i silną wolą, chociaż nie był wolny od zmiennych nastrojów,  właściwych dla jego nerwowego usposobienia. Do tego należy dodać poczucie realizmu, intuicję wraz ze szczerością i prostotą wobec osób i wydarzeń.  Miał duszę poety, kochał życie i naturę, rozumiał język rzeczy, pod wpływem łaski wiary bez trudu odkrywał obecność Boga w całym stworzeniu. Gdy liczba naśladowców Franciszka doszła do dwunastu, napisał dla nich pierwszą Regułę, która sprowadzała się do kilku zdań z Ewangelii, które miały stanowić ich program życia. Udał się ze swoimi towarzyszami do Rzymu, aby od papieża otrzymać aprobatę dla nowego sposobu życia. Papież  Innocenty III ustnie zatwierdził ich sposób życia. Było to w roku 1209 lub 1210. Kardynał Jan z bazyliki świętego Pawła z upoważnienia papieża udzielił dwunastu braciom tonsury, co dało im immunitet kościelny. Niektórzy  twierdzą, iż wtedy Franciszek przyjął również święcenia diakonatu. Po powrocie do Asyżu musieli opuścić schronienie w Rivotorto. Wtedy Franciszek otrzymał od opactwa benedyktyńskiego z Monte Subasio  Porcjunkulę, gdzie odkrył swoje powołanie ewangeliczne. Z czasem  Porcjunkula stała się centrum wspólnoty braterskiej. Wokół małej kapliczki  Matki Bożej Anielskiej bracia zbudowali kilka szałasów z gałęzi i błota. W 1212 roku dołączyła do Franciszka, przyjmując ten sam rodzaj życia, młoda Klara z Asyżu, ze szlacheckiej rodziny Favarone, dając tym samym początek zakonowi ubogich pań, który potem zaczęto nazywać klaryskami. Sam Franciszek przygotował dla nich miejsce przy kościółku świętego Damiana. Prawie równocześnie, na skutek Franciszkowego przepowiadania i włączenia  się braci mniejszych w rzeczywistość życia społecznego, zaczęły powstawać  braterskie wspólnoty pokutników, celibatariuszy i małżonków, którzy we własnych domach bez zmieniania sposobu życia, kierowali się tym samym ewangelicznym ideałem. Ten ruch świeckich otrzymał ramy organizacyjne w roku 1221 za sprawą kardynała Hugolina. Tak powstał trzeci zakon franciszkański albo inaczej mówiąc świecka rodzina franciszkańska. W siostrze Klarze i we franciszkanach świeckich widział Biedaczyna wielki  dar Boży. Kiedy bowiem bracia oddawali się posłudze apostolskiej, Klara z towarzyszkami i członkowie trzeciego zakonu świeckich swoją modlitwą i  pokutą wspierali ich i przygotowywali ludzkie serca na spotkanie ze słowem Bożym. Franciszek nie ograniczył się do szerzenia ewangelicznego orędzia dobra i  pokoju do terenu Włoch, ale czuł się powołany, by pójść do całego świata. W roku 1212 usiłował dotrzeć do Syrii, pragnąc rozpocząć nową krucjatę duchową tam, gdzie chrześcijanie z saracenami walczyli orężem. Gdy mu się to nie udało, w następnym roku wyruszył do Hiszpanii, chcąc dojść do  ziemi Maurów. Jednak również tym razem choroba przeszkodziła w realizacji jego marzeń. Musiał zadowolić się jedynie pielgrzymką do  grobu świętego Jakuba w Compostelli. W 1213 roku hrabia Orlando z  Chiusi ofiarował Franciszkowi górę Alwernię, która stała się ulubionym miejscem modlitw Biedaczyny. Dzieło Franciszka rozpowszechniało się tymczasem na kształt żywiołu.  Wspólnota braterska wzrastała liczbowo bardzo szybko w pierwszym  dziesięcioleciu swego istnienia. Źródła, na pewno z pewną przesadą,  informują o trzech tysiącach braci zgromadzonych na kapitule w roku 1221 i o pięciu tysiącach na tak zwanej kapitule rogozianej w 1222 roku. W 1215 roku Biedaczyna uczestniczył w obradach Soboru LaterańskiegoIV. Wtedy też poznał i zaprzyjaźnił się ze świętym Dominikiem, założycielem zakonu kaznodziejskiego. U papieża Honoriusza III uprosił odpust znany pod nazwą odpustu Porcjunkuli. Kapituła generalna, która odbyła się w 1217 roku, podzieliła rozrastający się zakon na prowincje. Podjęto na niej decyzję wysłania braci do Tunisu, Syrii, Francji, Niemiec i Węgier. Wyprawy do Niemiec i na Węgry zakończyły się niepowodzeniem z racji nieznajomości języka. Dwa lata później kapituła generalna postanowiła po raz pierwszy zorganizować misje do niewiernych. Jedną grupę Franciszek wysłał do Maroka. Sam zaś z innymi braćmi podjął  wyprawę do Palestyny. Jej owocem było założenie Kustodii Ziemi Świętej. Nie zabawił tam wszakże długo. Gdy dowiedział się o niepokojach w zakonie, natychmiast powrócił. Franciszek zrezygnował z zarządzania wspólnotą braci i mianował  ministra generalnego Piotra Cattani. Był on prawnikiem wiernym ideałom zakonodawcy. Biedaczyna nadal jednak był uważany za głowę  zakonu. Tak też traktowała go również Stolica Apostolska. Wyjątkowe znaczenie miała kapituła w roku 1221, ostatnia, na której obecni byli wszyscy bracia, nawet nowicjusze. Na niej przyjęto regułę. Nazywa się ją regułą niezatwierdzoną, ponieważ nie zatwierdził jej papież. W Maroku w roku 1220 poniosło śmierć męczeńską z rąk mahometan  pięciu misjonarzy (brat Berard i jego towarzysze - pierwsi męczennicy franciszkańscy). Ciała ich przewieziono do Portugalii. W obrzędach pogrzebowych uczestniczył młody kapłan z zakonu kanoników regularnych, Ferdynand, późniejszy święty Antoni, który niebawem wstąpił do franciszkanów. Po śmierci brata Piotra Cattani, Franciszek mianował ministrem generalnym brata Eliasza Bombarone. Sam zaś poświęcił się organizacji  zakonu i modlitwie. 29 listopada 1223 roku papież Honoriusz III bullą "Solet annuere"  zatwierdził regułę świętego Franciszka. Na Boże Narodzenie tegoż  roku Biedaczyna urządził w Greccio żywą stajenkę betlejemską.  Odczytał Ewangelię o narodzeniu Pana Jezusa i wygłosił kazanie o tej tajemnicy i Dzieciątku Jezus. Surowy tryb życia, ciągłe pielgrzymki odbiły się na jego zdrowiu. Zaczęły go dręczyć coraz dotkliwsze cierpienia. W lecie 1224 roku udał się na Alwernię, gdzie odbył czterdziestodniowy post ku czci świętego  Michała Archanioła. Wtedy 14 września, w święto Podwyższenia Krzyża Świętego, ukazał się mu Chrystus w postaci serafina na krzyżu i  odbił na ciele Franciszka swoje najświętsze rany. Święty otrzymał na  dłoniach, stopach oraz boku wyraźne ślady po gwoździach. Krwawiły one i sprawiały mu wielki ból. Stawszy się żywym obrazem Chrystusa ukrzyżowanego, nękany  cierpieniami ciała, każdego dnia coraz bardziej spalany płomieniem przekształcającej miłości, Franciszek dalej przebiegał drogi Włoch.  W każdym miejscu czczono go i uważano za świętego. Jednak stygmaty i inne cierpienia oraz choroby oczu, wątroby i śledziony tak go osłabiły,  że musiał zaprzestać swoich pieszych wędrówek apostolskich. Kontakt z braćmi i ludźmi utrzymywał za pomocą listów. Przebywając u świętego  Damiana w celi przygotowanej w ogrodzie przez Klarę skomponował "Pieśń do brata słońca". Wiosną 1226 roku przebywając w Sienie poczuł się osłabiony.  Podyktował wówczas swoją ostatnią wolę, błogosławił swoim braciom, nakazywał wzajemną miłość, wierność Pani Ubóstwa oraz szacunek wobec dostojników i duchownych Kościoła. Krótko przed śmiercią pogodził między sobą biskupa Asyżu, u którego gościł, z podestą miasta. Kiedy lekarz oznajmił mu zbliżającą się śmierć, ułożył ostatnią strofę  swego kantyku, po czym poprosił, żeby przeniesiono go do Porcjunkuli.  W połowie drogi zatrzymali się i Franciszek pobłogosławił miastu i braciom. Franciszek zmarł 3 października 1226 roku w Porcjunkuli podczas śpiewu psalmu 142, wcześniej wysłuchawszy Męki według świętego Jana. Następnego dnia, 4 października, jego ciało przeniesiono z Porcjunkuli do kościoła świętego Jerzego, a cztery lata później do wybudowanej na polecenie papieża Grzegorz IX bazyliki. Tam papież kanonizował go 16 lipca 1228 roku. Franciszek pozostawił po sobie kilka pism:  Napomnienia, reguły, Testament, listy i modlitwy. ŚW. TARSYCJUSZ (ok.237-249/251) Urodził się około roku 237. Był Akolitą Kościoła Rzymskiego. Jest to jedno ze święceń niższych, które  dzisiaj daje prawo klerykom Kościoła Rzymsko -Katolickiego usługiwania do Mszy świętej - a więc  do zaszczytnej funkcji, którą obecnie pełnią ministranci. Nie znamy bliższej daty jego śmierci. Przypuszcza się, że św. Tarsycjusz poniósł śmierć  męczeńską za panowania cesarza Decjusza. Było to czas jednych z najkrwawszych prześladowań. W tym czasie chrześcijanie chętnie oddawali życie za  Chrystusa, ale ich największym pragnieniem było, by  mogli na drogę do wieczności posilić się Chlebem  Eucharystii. Zanoszono im więc potajemnie Komunię świętą do więzień, za co groziło aresztowanie, a nawet skazanie na śmierć. Gorliwością w obsługiwaniu świętych (bo tak siebie nazywali wierzący) męczenników w więzieniach wyróżniał się, dwunastoletni wówczas, św. Tarsycjusz. Pewnego dnia, kiedy jak zwykle niósł na sercu Wiatyk do więzienia, napotkał swoich pogańskich rówieśników, bawiących się na jednym z licznych placów rzymskich. Pogańscy chłopcy wołali Tarsycjusza, ponieważ chcieli zobaczyć, co niesie pod płaszczem. Zaczął więc  uciekać przed nimi, a ci go gonili. Kiedy zaś spostrzegli, że coś przyciska do piersi, chcieli zobaczyć, co to i siłą mu to wydrzeć. Bohaterski chłopiec bronił "swego Skarbu". Wówczas zgraja powaliła go na ziemię, zaczęła go kopać i bić, rzucać  kamieniami...Dopiero przypadkowo przechodzący żołnierz, który także był  chrześcijaninem, uwolnił chłopca i rozgonił bandę. Zaniósł Tarsycjusza do domu, gdzie ten niebawem zmarł. Żołnierz zaś zaniósł ze czcią Najświętszy Sakrament  do kapłana katolickiego. Ciało Świętego zostało pogrzebane na cmentarzu św. Kaliksta, obok szczątków papieża - św.Stefana I, który w kilka lat po nim poniósł  także śmierć męczeńską (257). Papież - św.Damazy I († 384) opisał  męczeństwo św. Tarsycjusza wierszem. W 1675 roku część relikwii Świętego przeniesiono z Rzymu do Neapolu, gdzie godnie spoczywają w Bazylice św.  Dominika w osobnej kaplicy. Trumienka z częścią relikwii św. Tarsycjusza jest także w salezjańskim kolegium w Rzymie przy Via Appia Antica. We Włoszech św.  Tarsycjusz cieszy się szczególną czcią jako patron kółek eucharystycznych, czy też tzw. "Kółek Młodego Kleru". W Polsce święty czczony jest jako patron ministrantów.  Święto patrona ministrantów i lektorów przypada na 21 listopada. ŚW. DOMINIK SAVIO (1842-1857)  Urodził się w 1842 roku w San Giovanni di Riva, koło Chieri. Z okazji I Komunii św., w wieku 7 lat, wyznacza swój życiowy program: "Będę często przystępował do  spowiedzi oraz będę przyjmował Komunię świętą, ile  razy spowiednik mi udzieli zezwolenia. Pragnę dzień  święty święcić. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja. Raczej śmierć niż grzech". Gdy miał 12 lat,  został przez Księdza Bosko przyjęty do Oratorium w Turynie i prosił o pomoc, aby mógł zostać świętym. Posłuszny, zawsze pogodny i radosny, z wielka  pilnością wypełniał swoje szkolne obowiązki, na  wszelki możliwy sposób starał się pomagać kolegom, ucząc ich katechizmu, opiekując się chorymi,  godząc zwaśnionych. Do jednego z chłopców, świeżo  przybyłego do Oratorium, powiedział: "Musisz wiedzieć, że  u nas świętość polega na tym, żeby być bardzo wesołym". Starajmy się "tylko,  aby unikać grzechu, jako największego wroga, który odbiera nam łaskę Bożą i spokój sumienia, oraz dobrze wypełniać swoje obowiązki". Wierny swoim  postanowieniom, otrzymywał siłę z gorliwego uczestnictwa w sakramentach i z synowskiego nabożeństwa do Matki Bożej, chętny do poświęceń, był przez  Boga napełniony niezwykłymi darami i charyzmatami. W dniu 8 grudnia 1854 r. został ogłoszony przez Piusa IX dogmat o Niepokalanym Poczęciu, a Dominik  oddał się Maryii zaczął szybko wzrastać w świętości. W 1856 roku założył w gronie kolegów Towarzystwo Niepokalanej, którego celem było apostolskie  działanie grupowe. Zmarł w Mondonio 9 marca 1857 roku. Papież Pius XI  nazwał go "małym, a raczej wielkim gigantem ducha". Pius XII ogłosił go błogosławionym w roku 1950, a świętym 2 czerwca 1954 roku. Jest patronem młodzieży, zwłaszcza ministrantów i chórów chłopięcych. Dzień jego święta obchodzimy 5 maja. ŚW. JAN BERCHMANS (1599-1621) Urodził się 13 marca 1599 roku w Dies, w dzisiejszej Belgii, jako najstarszy z pięciu synów. Jego ojciec byłgarbarzem,  matka zaś jego Elżbieta była córką burmistrza Handriana van den Hove. Na usilne prośby chłopca rodzice zgodzili się zapłacić za naukę chłopca. Jednak na wskutek choroby matki musiał przerwać studia. Dopiero dzięki finansowej  dotacji miejscowego proboszcza mógł on kontynuować  rozpoczęte nauki. Czując pociąg do stanu duchowego,  zaczął się uczyć języka łacińskiego. Na skutek trudnych  warunków w domu ponownie musiał przerwać studia.  Udał się do Mechlina (Malines) tam zarabiał posługą u pewnego kanonika katedry i kształcił się dalej. Po  ukończeniu celującym studiów humanistycznych wstąpił do nowicjatu w Mechlinie. Po roku nowicjatu złożył śluby  zakonne w 1618 roku i został wysłany na dalsze studia do Rzymu - filozofii i teologii. I tu wyróżniał się wśród kleryków. Wytypowany do prowadzenia dysputy publicznej,  zadziwił wszystkich pamięcią i subtelnością argumentacji. Był to jednak jego ostatni  sukces na ziemi. Nie mógł wytrzymać klimatu lata rzymskiego - jego gorączek na  zewnątrz a chłodu w murach. Nabawił się gorączki a potem zapalenia płuc.  Organizm zniszczony nauką intensywną i jeszcze bardziej aktywnym życiem wewnętrznym nie zdołał się obronić. Mimo zabiegów lekarzy po 6 dniach święty opuścił ziemię dla nieba - 13 sierpnia 1621 roku. Nikt nie wątpił że przeniósł się  do wieczności nowy święty zakonu. Św. Jan Berchmans wyszczególniał się  serdecznym nabożeństwem do Najświętszej Eucharystii. Może dlatego stał się patronem dla wielu kółek ministrantów. Zasadą jego życia było: "Czyń co czynisz" oraz "Najdoskonalszą rzeczą jest zacząć od najmniejszych rzeczy". Faktycznie  uświęcił się nie przez wielkie czyny, ale przez sumienne wykonywanie codziennych obowiązków, pilne zachowanie reguły i przez gorące umiłowanie Pana Jezusa i  Jego Matki. Jego kanonizacja nastąpiła przez Leona XIII w 1887 roku. Ciało jego spoczywa w Rzymie w osobnym bogatym ołtarzu, a jego serce znajduje się w kościele Jezuitów w Lovanium. Wraz ze św. Alojzym Gonzagą jest on patronem  młodzieży studiującej. Jego święto obchodzimy 13 sierpnia. ŚW. STANISŁAW KOSTKA (1550-1568) Urodził się 28 grudnia 1550 roku w Rostkowie na Mazowszu. Był synem Jana-kasztelana zakroczymskiego i Małgorzaty z  Kryskich. W wieku 14 lat razem z bratem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Stanisław połączył naukę z  życiem religijnym. W grudniu 1565 roku ciężko zachorował.  Nagłe uzdrowienie przypisał Matce Bożej, do której wzniósł wielkie nabożeństwo. Stanisław pragnął wstąpić do zgromadzenia jezuitów, ale nie mógł liczyć na pozwolenie  rodziców. W sierpniu 1567 roku pieszo, w przebraniu, uciekł z Wiednia. Dotarł do Dyllingi w Bawarii (ok. 650 km) i zgłosił się do św. Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie św. Franciszek Borgiasz przyjął go 28  października 1567 roku do nowicjatu. Swoim wzorowym życiem, duchową dojrzałością i rozmodleniem budował całe otoczenie. Mając 18 lat złożył śluby zakonne. Zmarł w sierpniu 1568 roku, przepowiedziawszy swoją  śmierć. Kult zrodził się natychmiast i spontanicznie. Beatyfikowany w 1670 roku.  Kanonizowany przez Benedykta XIII (1726). Relikwie Świętego Stanisława  spoczywają w kościele św.Andrzeja na Kwirynale w Rzymie. Św. Stanisław jest patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy, archidiecezji łódzkiej i warszawskiej, diecezji chełmińskiej i płockiej, Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania, Warszawy; studentów oraz nowicjuszy jezuickich, a także polskiej młodzieży. Św. Stanisławowi przypisuje się zwycięstwo Polski odniesione nad Turkami pod Chocimiem w 1621 roku. W tym dniu o. Oborski, jezuita, widział św.Stanisława w obłokach, jak błagał Matkę Bożą o pomoc. Król Jan Kazimierz przypisywał orędownictwu Świętego zwycięstwo  odniesione pod Beresteczkiem (1651). Jego świętoobchodzimy 18 września.  ŚW. ALOJZY GONZAGA (1568-1591) Urodził się w Castiglone w diecezji Brescii 9 marca 1568  roku.Pochodził ze znakomitego rodu Gonzagów. Był  synem Ferdynanda, markiza Castiglione. Od  najmłodszych lat poświęcił się sercem i duszą służbie  swemu Stwórcy.Pamięć o jego osobie łączy się z  pojęciem łagodnej słodyczy i niczym nie skażonej  czystości. Cechowała go prawdziwie anielska  niewinność, a zarazem heroiczna skłonność do pokuty.  Mając 14 lat towarzyszył swemu ojcu w podróży do  Hiszpanii, gdzie ten ostatni pojechał jako członek orszaku cesarzowej Marii Austriaczki, żony  Maksymiliana II. Filip II uczynił św. Alojzego giermkiem  księcia Jakuba, swego starszego brata. Wśród próżności dworu święty zachował swą czystość, świat nie odciągnął jego serca od Boga. Po  powrocie do Włoch w roku 1584 św. Alojzy objawił chęć wstąpienia do  Towarzystwa Jezusowego. Rodzina sprzeciwiała się temu, ale w końcu udało mu  się przeprowadzić swoje zamiary. Rozpoczął nowicjat w Rzymie w roku 1585, za  pontyfikatu Piusa V.Śluby zakonne złożył 20 listopada 1587 roku i wkrótce potem przyjął niższe święcenia.Od początku swego zakonnego życia św. Alojzy był  wzorem doskonałości. Podczas epidemii w Rzymie w roku 1591 wyróżnił się  miłosierdziem wobec chorych w szpitalach. praca ta doprowadziła go do choroby, która spowodowała śmierć. Jego ostatnie dni były wiernym odzwierciedleniem krótkiego życia. Przeszedł do wieczności 21 czerwca 1591 roku. Papież Benedykt XIII kanonizował go w roku 1726. Jego święto obchodzimy 21 czerwca.